کفش سربازان

برای سربازان ارتش انگلیس. در سال 1812 ، من طرحی برای ساخت ماشین آلات ساخت بوت میخی طراحی کردم که به طور خودکار کف پا را با استفاده از سنجاق یا میخ فلزی به قسمت فوقانی محکم می کرد. [27] با حمایت دوک یورک ، کفش ها تولید شده و به دلیل استحکام ، ارزان بودن و دوام ، برای استفاده از ارتش معرفی شدند. در همان سال استفاده از پیچ و منگنه توسط ریچارد وودمن ثبت اختراع شد. سیستم برونل توسط سر ریچارد فیلیپس به عنوان بازدید کننده از کارخانه خود در Battersea شرح داده شد به شرح زیر:

در اواخر قرن نوزدهم ، صنعت کفش سازی به کارخانه مهاجرت کرد و به طور فزاینده ای مکانیزه شد. در تصویر ، اتاق پایین کارخانه B. F. Spinney & Co. در لین ، ماساچوست ، 1872.
در ساختمان دیگری کارخانه تولید کفش او به من نشان داده شد که مانند ساختمان دیگر سرشار از نبوغ است و از نظر تقسیم کار ، این پارچه را با کارخانه ای که اغلب مورد ستایش سنجاق ها قرار دارد ، در یک سطح قرار می دهد. هر مرحله در آن توسط ظریف ترین و دقیق ترین ماشین آلات انجام می شود. در حالیکه هر عملیاتی با یک دست انجام می شود ، بنابراین هر کفش از بیست و پنج دست عبور می کند ، که روزانه صد جفت کفش محکم و کاملاً تمام شده از طریق پنهان کامل می شود. تمام جزئیات با استفاده از هوشمندانه قدرت مکانیکی انجام می شود. و تمام قطعات با دقت ، یکنواختی و دقت مشخص می شوند. همانطور که هر یک از افراد فقط یک گام در این روند انجام می دهد ، که به معنای عدم اطلاع از آنچه توسط افرادی که قبل از او می روند یا او را دنبال می کنند انجام می شود ، بنابراین افراد شاغل کفاش نیستند بلکه سربازان زخمی هستند ، که می توانند وظایف مربوطه خود را در چند ساعت. قرارداد تحویل این کفش ها به دولت 6s است. 6 روز به ازای هر جفت ، حداقل 2s باشد. کمتر از آنچه قبلاً برای یک مقاله نابرابر و سنگفرش پرداخت شده بود. [28]

با این حال ، هنگامی که جنگ در سال 1815 پایان یافت ، کار دستی بسیار ارزان تر شد و تقاضا برای تجهیزات نظامی کاهش یافت. در نتیجه ، سیستم برونل دیگر سودآوری نداشت و به زودی فعالیت خود را متوقف کرد. [27]

موارد مشابه مشابه در زمان جنگ کریمه ، علاقه مجدد به روشهای مکانیزه و تولید انبوه را تحریک می کند ، که دوام بیشتری دارد. [27] توماس کریک ، یک کفاش در لستر ، در سال 1853 برای یک ماشین پرچین ثبت اختراع کرد. دستگاه او با استفاده از یک صفحه آهنی ، پرچ های آهنی را به داخل کفه فشار داد. این فرآیند سرعت و کارایی تولید را بسیار افزایش داد. وی همچنین در اواسط دهه 1850 استفاده از دستگاه های نورد بخار شونده برای سخت شدن چرم و دستگاه های برش را معرفی کرد. [29]

تبلیغات در شماره 1896 مک کلور برای "The Regal".
چرخ خیاطی در سال 1846 معرفی شد و روشی جایگزین برای مکانیزه ساخت کفش ارائه داد. در اواخر دهه 1850 ، صنعت در حال شروع به سمت کارخانه مدرن ، عمدتا در ایالات متحده و مناطق انگلستان بود. یک دستگاه دوخت کفش توسط لیمن بلیک آمریکایی در سال 1856 اختراع شد و تا سال 1864 کامل شد. با همکاری با مک کی ، دستگاه او به عنوان ماشین دوخت مک کی شناخته شد و به سرعت توسط تولید کنندگان در سراسر نیوانگلند به تصویب رسید. [30] با باز شدن گلوگاه ها در خط تولید به دلیل این نوآوری ها ، مراحل تولید بیشتری از قبیل گره زنی و پایان کار خودکار می شوند. در دهه 1890 ، روند مکانیزاسیون تا حد زیادی کامل بود.

در 24 ژانویه 1899 ، به همفری اوسالیوان از لول ، ماساچوست ، حق ثبت یک پاشنه لاستیکی برای چکمه و کفش اعطا شد. [31]

فرآیندی برای تولید کفش های بدون دوخت ، یعنی چسب دار ، کفش - AGO - در سال 1910 توسعه یافت. از اواسط قرن بیستم ، پیشرفت های موجود در لاستیک ، پلاستیک ، پارچه مصنوعی و چسب های صنعتی به تولیدکنندگان این امکان را می دهد کفش هایی بسازند که به طور قابل توجهی از سنتی خارج شوند. تکنیک های ساخت چرم ، که ماده اولیه در سبک های قبلی بوده است ، در کفش های گران قیمت لباس استاندارد باقی مانده است ، اما کفش های ورزشی اغلب چرم واقعی کم یا اصلاً ندارند. کفی ها که روزگاری با زحمت با دست بخیه زده می شدند ، امروزه بیشتر بخیه زده می شوند یا به راحتی روی آنها چسبانده می شوند. بسیاری از این مواد جدید ، مانند لاستیک و پلاستیک ، باعث شده است که کفش ها از قابلیت تجزیه بیولوژیکی برخوردار شوند. تخمین زده می شود که بیشتر کفش های تولید انبوه برای تخریب در محل دفن زباله به 1000 سال زمان نیاز دارند. [32] در اواخر سال 2000 ، برخی از کفاشان موضوع را مطرح کردند و شروع به تولید کفشهایی کردند که کاملاً از مواد تجزیه پذیر ساخته شده باشد ، مانند Nike Considered. [33] [34]

در سال 2007 ، صنعت کفش جهانی از نظر درآمد 107.4 میلیارد دلار بازار داشت و انتظار می رود تا پایان سال 2012 به 122.9 میلیارد دلار رشد کند. تولید کنندگان کفش در جمهوری خلق چین 63٪ از تولید ، 40.5 ٪ صادرات جهانی و 55٪ درآمد صنعت. با این حال ، بسیاری از تولید کنندگان در اروپا بر قیمت بالاتر و ارزش افزوده بالاتر بازار تسلط دارند. [35]

فرهنگ و فولکلور
همچنین نگاه کنید به: سنت برداشتن کفش در خانه

خانه کفش هاینس در هالام ، پنسیلوانیا

کفش ورزشی در هنگ کنگ
به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ انسان